Rozdział 17

Violetta

   - Fran zawołaj wszystkie dziewczyny do Resto po zajęciach - powiedziałam do przyjaciółki i wyszłam przed końcem. Leon nie przyszedł, tak samo jak Marco, Maxi i Broduey i muszę dowiedzieć się o co chodzi. Powiedziałam Leonowi że nie dam się nabrać i tak będzie. My też możemy wykiwać chłopaków. To nie będzie wcale trudne. Przeszłam obok sali od śpiewu i usłyszałam podniesione głosy. Postanowiłam podsłuchiwać pod drzwiami: 

   - Czyli jutro o 18:00 pod domem Violetty i Ludmiły? - upewnił się Broduey. Czyli to ustalili? Teraz muszę wymyślić gdzie jutro zniknąć, bo w domu nie mam zamiaru zostać. Coś się wymyśli. 
   - Tak, ale mówcie ciszej - powiedział Maxi. - a tak w ogóle to zaraz mamy zajęcia z Gregorio, chodźmy już - dodał raper.
   Szybko uciekłam spod sali i skierowałam się w stronę restauracji brata Franceski, która graniczyła ze Studiem On Beat. Zamówiłam cztery koktajle truskawkowe i usiadłam przy stoliku obok sceny. Nie musiałam długo czekać bo chwilę potem pojawiły się tam Cami i Natalia. 
   - Fran się spóźni - powiedziała Hiszpanka dosiadając się do stolika, a rudowłosa postąpiła tak samo. - Zamówiłaś już coś? 
   - To co zawsze - powiedziałam z uśmiechem,  który odwzajemniły. 
   - Jestem! - krzyknęła Włoszka dobiegając do stolika. - Marco odwołał naszą jutrzejszą randkę i powiedział że mogę wpaść do ciebie, Violu. Masz coś przeciwko? - Czyli tak się bawią? Mądre zagranie ale nie dam się nabrać tak łatwo. 
   - I właśnie o tym chciałam z wami pogadać - oznajmiłam szybko. - Chłopcy coś knują i wszystkie musimy być jutro wieczorem jak najdalej od mojego domu i najlepiej nie same, dlatego mam propozycję - piżama party! A najdalej ode mnie mieszka Naty i myślę że tam nas nie znajdą. 
   - Jasne, rodzice gdzieś jutro wychodzą ale w domu będzie Lena. Mam nadzieję że nie będzie przeszkadzać - powiedziała brunetka z uśmiechem. 
   - No co ty, chętnie się z nią spotkamy -  oznajmiła Francesca.
   - Czyli postanowione? - spytała Cami. - To ja kupię jakieś przekąski. 
   - A ja wybiorę film - powiedziałam. - Widzimy się o 17:30. I trzeba jeszcze poinformować Ludmiłę.

Leon

   - Poszła sobie? - spytał Marco. 
   - Tak, już poszła - oznajmiłem. - Nie tak łatwo nas przechytrzyć i dziewczynom się to nie uda. Serio bądzcie tutaj w studiu o 18:30. Zaczynamy o siódmej wieczorem. No i teraz możemy być pewni że u Violetty nikogo nie będzie. 
   - Leon, skąd ty bierzesz te pomysły? - spytał Maxi śmiejąc się.
   - Ma się ten talent - odparłem. -Ciekawe tylko gdzie nagle zniknęły wszystkie dziewczyny -  powiedziałem kiedy wyszliśmy z sali. 
   - Fran pewnie mi powie, Viola nie wie że ci pomagamy, nie?
   - Viola nic nie wie i tak ma zostać - powiedziałem. Chociaż w sumie wiem, że się domyśli. Jest zbyt inteligentna i wiem że teraz też coś planuje. Tak jak wspomniał Marco - one też nagle wszystkie gdzieś zniknęły. Najgorzej będzie jeśli schowają się gdzieś na cały dzień i cały nasz plan przepadnie, albo jeśli Angie się dowie. Liczę na to, że Diego Noe jest tak głupi i usunął SMSy. Przecież musimy być ostrożni, bo coś może się nie udać. 
   - Czekajcie! - krzyknął zdyszany Diego biegnąc w naszą stronę. - Zawiadomiłem uczniów pobliskiego liceum o koncercie i wysłałem sms do Rafy z telefonu Angie.
   - Jesteś pewny, że będzie? 
   - Odpisał, że mi nie może odmówić - powiedział Hiszpan wybuchając śmiechem. - I jeszcze powiedziałem o tym Marottiemu, dlatego uzyskamy niezły rozgłos.
   Czyli jak na raz je wszystko idzie zgodnie z planem. Pozostaje jeszcze najtrudniejsza część, a mianowicie ta akcja ze straszeniem. To może się nie udać, bo nie wiem gdzie będą jutro przebywać. Jeśli u Franceski to już po nas, a jeśli u Cami lub Naty to możemy się brać za dalszą część planu. Istnieje jeszcze opcja, że Violetta i Ludmiła zostaną po prostu w domu i trzeba dopilnować, żeby tak się nie stało i wtajemniczyć Federico w naszą akcję. To będzie numer stulecia, jestem tego pewien.

Violetta

   - Wszyscy są w to zamieszani? - spytała z niedowierzaniem Natalia.
   - W każdym razie słyszałam Marco i Maxiego-  powiedziałam zgodnie z prawdą.
   - To znaczy, że mnie ta sprawa nie dotyczy - powiedziała Cami z uśmiechem.
   - A widziałaś Brodueya na zajęciach? - spytała ironicznie Fran, denerwując tym rudowłosą.
   - Nie wie z kim zadarł - powiedziała. - Jutro będą na nich czekać pułapki.
   Wygląda na to, że rozpętałam wojnę. Może warto to ogarnąć zanim będą kłopoty? Chociaż w sumie Leon sam się o to prosił.
   - Muszę już wracać-  powiedziałam patrząc na zegarek. - Zaraz mam lekcję z Angie.
   Wyszłam z Resto i skierowałam się w stronę domu. Wybrałam dłuższą drogę bo chciałam się zastanowić nad kilkoma rzeczami, ale to chyba była zła decyzja. Ulica była dziwnie pusta, a ja byłam pewna, że ktoś mnie śledzi. Czułam obecność Tomasa. Już drugi dzień z rzędu wiem, że jest obok mnie. Nie jestem pewna czy powrót do domu był dobrym pomysłem, poza tym on miał wyjechać a jakoś się na to nie zapowiada. Tomas tu jest i ja to wiem. Ale nie taki głupi i ciapowaty jak zwykle. W końcu udał mu się plan a my byliśmy długo w poważnym niebezpieczeństwie. Nie należy go ignorować. W takich momentach bardzo brakuje mi Leona. Bardzo boję się być teraz sama, a on się ode mnie oddala. Teraz tylko liczy się ten plan wykiwania mnie,  a ja serio nie mam ochoty na żarty w takim momencie. Mam bardzo złe przeczucia, co do tego co się dzieje. Idąc parokrotnie się odwracałam, ale nie zauważyłam nic niepokojącego.  Drogą świeciła pustkami. Przyspieszyłam kroku i prawie biegnąc wpadłam do domu.
   - Na pewno ci się wydawało, to nie mógł być on - powiedziała Angie do wychodzącej z kuchni Olgity.
   - Wszędzie poznam mojego Ramallo - krzyknęła.
   - O czym wy mówicie - zapytałam zdziwiona. Przecież tata i Ramallo wyjechali dwa tygodnie temu i od tego czasu nie było nic o nich słychać.
   - O niczym - powiedziała szybko Angie. - Oldze coś się wydawało.
   Gosposia chciała coś dodać, ale spojrzała na mnie i wróciła z powrotem do kuchni. To było dziwne. Poszłam do swojego pokoju i wzięłam się za pakowanie rzeczy na jutro. Nie wiadomo co oni wymyślą więc lepiej jeśli się przygotuję i zaniosę rzeczy do Naty trochę wcześniej. Nie miałam jednak nastroju na pakowanie i poszłam do pokoju Ludmiły.
   - Co robiłaś przez cały dzień?  - spytałam Lu, która nadal siedziała przy biurku.
   - Właściwie to nic - odpowiedziała. - Działo się coś ciekawego w Studio?
   - To może powiedzieć ci na jaki pomysł wpadli chłopacy? - zaczęłam. - Chcą nam odwalić  jakiś "numer stulecia" i radzę ci przestać się bać, bo nawet nie wiesz co nas jutro czeka.
   - Ja wiem co mnie czeka - powiedziała blondynka. - Cały dzień oglądania telewizji w domu.
   - Umawiali się pod naszym domem jutro wieczorem, dlatego robimy piżama-party u Naty.
   - Wiem, dzwoniła do mnie - odparła znudzona.
   - Ludmiła, co się dzieje? - spytałam w końcu widząc nastrój dziewczyny. Blondynka była jakaś przygaszona co zupełnie nie pasuje do tej supernowej którą znam.
   - Federico jest w domu? - spytała.
   - Chyba nie - powiedziałam zgodnie z prawdą. Chociaż w sumie w szkole też go nie widziałam. Już nie wiem co się z nimi wszystkimi dzieje.
   - Aha - powiedziała krótko i wstała z krzesła - Idę się przejść, wrócę późno.
   Ludmiła wyszła zostawiając mnie samą w pustym pokoju. Wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się do salonu. Teraz kiedy nie mogę chodzić na normalne zajęcia w studiu nie wiem co robić. W domu wszystko wydaje się jakieś nudne. No i mam jakąś blokadę twórczą i nie mogę dokończyć piosenki na nasz następny koncert, który coraz bardziej się zbliża, tak samo jak cała trasa koncertowa. Szczerze mówiąc to trochę się przez to denerwuję, ale też cieszę, że miliony ludzi będą patrzeć jak śpiewam. To na pewno będzie magiczna chwila.Nagle drzwi otworzyły się i do pokoju wpadł Leon.
   - Cześć - powiedział przytulając mnie. Widziałam jednak, że rozgladał się po pokoju jakby czegoś szukając. No tak, trwa plan. Chciałabym, żeby wszystko było jak zawsze, bo teraz wcale nie jest łatwo. Leon jest osobą, której mogę powiedzieć o wszystkim, a teraz chcę żeby wiedział o moich przypuszczeniach związanych z Tomasem.
   - Coś się stało -  spytałam mojego chłopaka nie przestając go przytulać.
   - Nie, po prostu chciałem cię zobaczyć - powiedział posyłając mi swój zniewalający uśmiech. Momentalnie zapomniałam o wszystkich problemach.
   - Violetta, odsuń się od niego!!!

Hej, przychodzę do was ze spóźnionym rozdziałem. Szczerze mówiąc średnio mi się podoba, ale nie miałam czasu, żeby napisać coś lepszego. Nie zgadza się ze spojlerem, bo nie zdążyłam opisać tego wszystkiego. Mam nadzieję, że mi wybaczcie. Rozdział dedykuję wszystkim wspaniałym osobom które poznałam na asku <3 I chciałabym was jeszcze zaprosić na bloga Ani Pasquarelli yosoyasis.blogspot.com Dopiero zaczyna i fajnie by było gdybyście wpadli i zostawili po sobie komentarz.

A tak wgl jak podobał wam się pierwszy tydzień emisji trzeciego sezonu? Macie jakieś ulubione momenty? Mój to te słodkie wyznania Fedemili w pierwszym odcinku <3
Kocham was! ❤❤❤