Rozdział 19 - Jest lepiej od kiedy tu jesteś.

Leon

 - No co się stało?  - krzyknęłąm w końcu, bo rudowłosa rozglądała się po holu nie kończąc tego co miała zamiar powiedzieć. Czasami aż nie wierzę w to jakie niektórzy mają zerowe skupienie. Podobno to ważna sprawa.
   - Yyy nic. Po prostu chciałam zobaczyć co kombinujecie - powiedziała z uśmiechem. Na szczęście na korytarzu nie było tego zbyt wiele. - Ale serio muszę ci coś powiedzieć, Leon. To skomplikowane.
   Odeszliśmy na parę kroków od naszych przyjaciół, a Cami cały czas rozglądała się po korytarzu studia jakby szukając oznak tego, ze go przerobiliśmy. Ma pecha bo pułapki nie są widoczne i jeszcze ją zaskoczą. Oby znowu nie chodziło jej o taką bzdurę.
   - Violetta pokłóciła się z ojcem - oznajmiła dziewczyna, a ja pokiwałem głową. Domyślam się, że tak było. I to przeze mnie... Nie mogę się pogodzić z tym że ona cierpi z mojego powodu. - Nie dałeś mi skończyć... No więc wzięła walizkę i wyszła, bez zamiaru powrotu.
   - Co?!? Gdzie teraz jest? - krzyknąłem. I to wszystko moja wina. Ona uciekła z domu z tylko dlatego że jej ojciec mnie nie lubi. Violetta poświęciła się dla naszego związku tak jak ja nie miałem odwagi. Chciałem ją zostawić i wyjechać, żeby  kłopotów. To był ogromny błąd.    - Nie mogę ci powiedzieć. - Spojrzałem na zdziwione miny chłopaków, którzy bacznie nas obserwują. I tak nie wiem co mają zamiar zrobić. To ich plan, nie mój.
   - Nie biorę w tym udziału - oznajmiłem kierując się w stronę drzwi.
   - Zaczekaj! Jest u Naty! - krzyknęła na odchodnym. Oni chyba ją słyszeli. No cóż, najwyżej wyjdę gdzieś dzisiaj z Violettą. Skierowałem się do wyjścia mijając rudowłosą która weszła do głównej sali, ale drogę zagrodził mi Pablo.
   - Wychodzisz gdzieś? Mamy teraz spotkanie z Marottim.
   - Ale ja...
   - To tylko 5 minut - powiedział a ja wszedłem za nim do auli. Czemu zawsze ja mam takiego pecha? Muszę szybko porozmawiać z Violettą o wszystkim co się wydarzyło. Ona nie może uciekać, nie ma nawet osiemnastu lat. Co ja narobiłem? Głos przejął Marotti.
   - Chcemy ogłosić nowy konkurs taneczny! - ogłosił. - Pary wylosuję ja a zatwierdzi to Gregorio, żeby rywalizacja była sprawiedliwa. Główna nagroda to wyjazd do Madrytu podobnie jak to było rok temu.
   W sali rozległy się brawa. Wszyscy podeszli do tego z wielkim entuzjazmem. Mnie jednak martwi jedno - z kim będę w parze. Nie chciałbym wyjechać bez Violetty, ani puścić jej do Madrytu z jakimś Tomasem czy kimś równie nienormalnym.
   - Cisza dzieciaki - krzyknął Pablo. - I chcemy wam jeszcze kogoś przedstawić. To jest Marta i będzie przeprowadzała z wami wywiady dla Youmixu. Teraz możecie już iść.
   - Diego - zaczęłem i odwróciłem głowę w jego stronę. Mój przyjaciel był jednak zajęty gapieniem się na tą dziennikarkę. No trudno. Teraz muszę lecieć do Violetty. Nie zważając na nic szybko wybiegłem że studia i poszedłem do Natalii. Droga nie  była długa i już po chwili byłem przy mieszkaniu przyjaciółki. Zadzwoniłem dzwoniłem do drzwi, które otworzyła Lena posyłając mi ciepły uśmiech. 

 - Szukasz Violetty? - spytała. - Wchodź,  ona nie chce z nikim rozmawiać, może ty ją przekonasz.
   Powoli wszedłem za nią do wielkiego salonu. Moja dziewczyna siedziała na sofie zapłakana. Nigdy nie chciałem doprowadzić jej do takiego stanu. Tymczasem to wszystko moja wina. No... nie do końca moja... To co powiedział German to... Zszokowało mnie to skąd on bierze takie informacje. Przecież sam nie wymyślił by czegoś takiego przeciwko mnie. To niebezpieczeństwo cały czas wisi nad nami i wiem że muszę uważać jak nigdy. I za nic nie zostawiać Violu samej właśnie teraz. Tomas tu jest, a jeśli nie on to Lara. Jedno z nich nadal musi nas śledzić, tego jestem pewien, ale nie powiem jej o tym jeszcze. Usiadłem obok niej.
   - Jak się trzymasz? - spytałem troskliwie.
   - Lepiej od kiedy tu jesteś - powiedziała Violetta. - Teraz mój tata już nie może decydować za mnie. Uwierz, że nie potrafię żyć bez ciebie i nie mogę pozwolić ci odejść.
   - Też nie mógłbym bez ciebie żyć - powiedziałem - Jesteś dla mnie całym światem. Przepraszam, że wtedy tak zareagowałem ale nie chciałem robić ci kłopotów. - Violetta podniosła na mnie te zapłakane oczy i zauważyłem w nich miłość, tak jak było dawniej. - Dlatego chcę cię gdzieś zabrać - dokończyłem.
   - Gdzie? - Spytała smutno.
   - To niespodzianka, nie smuć  się. Jestem przy tobie i już cię nie opuszczę.
   - Oooo
   - Lena, podsłuchiwałaś cały czas? - spytała Violetta.
   - Jesteście tacy słodcy. .. - powiedziała hiszpanka z uśmiechem. - No leć, nie obrazimy się.
   Moja dziewczyna posłała jej promienny uśmiech i wyszliśmy z domu sióstr Perdido.

Ludmiła

   - Zaczynamy zabawę? - spytałam chociaż wcale nie miałam na to ochoty. Wolałabym od razu iść spać, a nie siedzieć do późna tutaj i uważać na chłopaków. Mogłam schować się w domu, w którymś z pokoi gościnnych i tam spędzić ten wieczór sama.
   - Nie, to bez sensu - powiedziała Camila. - Broduey mi za to zapłaci.
   - Nam wszystkim - dodała Naty. - Z resztą Maxi też.
   - No to może włączymy jakiś film? - spytała Francesca.
   - Ostatnio kupiłam fajne DVD -  powiedziała hiszpanka sięgając płytę.  - Dwoje nastolatków poznaje się na karaoke i...
   - No dobra, to nie ma sensu - powiedziała Włoszka. Na pewno myśli teraz o Marco. - W takim razie co robimy? Nie możemy przecież przez cały wieczór gapić się w sufit!
   - Uwierz, że możemy - odparłam krótko kładąc głowę na poduszkę. - Fajnie tak czasem nic nie robić.
   - No to zagrajmy w butelkę - powiedziała Naty. - Ja kręcę pierwsza.
   Moja przyjaciółka zakręciła butelką. Szczerze mówiąc nie lubię tej gry, to jakoś nie w moim stylu. Kiedyś kazali mi pocałować Andresa. Skończyło się tak że Leon był zazdrosny, pan genialny myślał że na niego lecę a ja przez tydzień pozbywałam się odruchu wymiotnego. No błagam, pocałować Andresa? Serio? Od tego czasu nie gram. W sumie jeśli by się zastanowić większość imprez piżamowych po prostu przegapiłam. Ta stara Ludmiła nie miała przyjaciół.
   - Cami! - krzyknęły Naty i Francesca na raz.
   - Więc... Ej co to za hałas?  - spytała Lena.
   - Ty też słyszałaś? To jakby...
   - DUCH!!! - krzyknęłyśmy naraz.
   - Przecież duchy nie istnieją - powiedziała Camila. - To tylko chłopacy.
   Zgasło światło a my zaczęłyśmy krzyczeć. Było zupełnie ciemno. Nagle lampy się zapaliły a obok nas leżała kartka: Już jej nie odnajdziecie. Chwila, chwila... A gdzie Naty?!? Lampy zgasły ponownie.
   - Tutaj nie jesteście bezpieczne - usłyszałam głos... Maxiego! No bez żartów!
   - A może lepiej jak stąd pójdziemy - powiedziała Lena a światło znowu zgasło.
   - No dobra, wychodzimy bo nie wytrzymam tego ciągłego zgaszania światła. - Podniosłam się i opuściłam pokój Natalii, a za mną resztą dziewczyn.
   - Nie boję się, ale nie mam zamiaru dać chłopakom satysfakcji - powiedziała pewnie Torres. - Idziemy do ciebie Ludmiła?
   - Przecież to kilometr stąd a my jesteśmy w piżamach! - powiedziałam narzucając na siebie płaszcz. - Nie ma mowy, idziemy do studio.
   Wszystkie zgodnie opuściłyśmy budynek. Bez Naty było dziwnie a lepiej gdyby już żadnej się coś takiego nie przytrafiło. Prawdopodobnie w studio będzie jeszcze Angie lub Pablo więc raczej nic się już nie stanie. A do domu Fran nie mam zamiaru iść, to za blisko Verdasa. Na zewnątrz było ciemno i zimno. Teraz zastanawiam się jak Viola wytrzymała w tej okropnej piwnicy. Ja wiem, że nie dałabym rady. Byłyśmy już całkiem blisko, ale spotkało nas rozczarowanie, nasza szkoła była zupełnie ciemna. Chyba już nikogo nie ma w środku. Pomimo to weszłyśmy do środka. Panował tu trochę dziwny klimat, dlatego chciałam wyjść ale drzwi były zamknięte.
   - To wszystko twoja wina! - krzyknęła Camila podchodząc w moją stronę. - To przez to, że boisz się swojego chłopaka!
   Nagle światła na całym korytarzu zapaliły się i studio wyglądało jak dawniej. Z sali śpiewu wyszedł Federico z poważną miną.
   - Lusia, to prawda? - spytał wyraźnie zmieszany.
   Dziewczyny zamilkły. Znowu nie wiedziałam jak zareagować. Wiedziałam, że jeśli czegoś szybko nie zrobię to stracę go na zawsze. Ale z drugiej strony... Ludmiła ogarnij się!!! O czym ty myslisz?!? Zombie? Fede to najcudowniejszy chłopak na świecie.
   - Federico, ja przepraszam - powiedziałam wpadając mu w ramiona. - To był tylko głupi sen, ja naprawdę...
   - Nie musisz nic mówić.

                                        ~*~*~*~
Jeśli mam być szczera to ten rozdział wcale mi się nie podoba i dlatego nie ma dedykacji. Obiecuję, że następne będą lepsze. W tym tygodniu też znajdziecie tutaj długo wyczekiwany One Shot o Naxi, który mi się skasował i pisałam go wczoraj jeszcze raz. W tym tygodniu będę miała czas dlatego możecie do mnie pisać w sprawie one shotów. To moja poczta: tajemniczanieznajoma121@gmail.com w zakładce kontakty znajduje się również mój numer GG. Właśnie minął pierwszy miesiąc emisji trzeciego sezonu. Jak wrażenia? Macie ulubione momenty. Mnie bardzo zaniepokoiła końcówka  najnowszego odcinka i ta wiadomość dla Pablo. Zapewne o śmierci Antonio. Nie mogę doczekać się nowych odcinków i wiem że nie wytrzymam miesiąca, a wy? Niedługo pojawi się post o LBA. No i przepraszam że tak długo nie było rozdziału ale myślami byłam gdzie indziej. Planuję też zmienić wygląd bloga.
Kocham was najmocniej  i dziękuję za każdy napisany komentarz. Jesteście wspaniali

Fedemiła Forever