Rozdział 13 cz. 2 - Chcesz do mnie wrócić?

 Rozdział dedykowany moim nowym czytelniczkom Lenie, Vicky B-lover i DomciVerdas. Mam nadzieję, że zostaniecie tu na dłużej.

Violetta

  - Przepraszam – powiedział odsuwając się ode mnie. Nie zrozumiał. Gdyby tylko wiedział, że moje serce bije tylko dla niego. – Ja nie powinienem… Wybacz – tłumaczył się Leon. Gdybym tylko mogła mu powiedzieć… Szkoda, że nie potrafię. – To ja pójdę.

   - Proszę, zostań – wyjąkałam. Leon nic nie powiedział tylko usiadł obok mnie.

   - Wyspałaś się? – spytał a ja potaknęłam. – To chodź.

   Szatyn podał mi rękę, a ja bez zastanowienia wstałam i poszłam za nim. Wiem, że przy Leonie zawsze będę bezpieczna. Zeszliśmy po schodach, a to co tam zobaczyłam zupełnie mnie zaskoczyło. W salonie stał elegancko przystrojony stół z romantyczną kolacją!

   - Przepraszam – zaczął się tłumaczyć – bo ja myślałem… w sumie to nie ważne. – Nic nie mówiąc rzuciłam się mu na szyję. Pomimo tej słabej sytuacji bardzo się postarał. Usiedliśmy do stołu i zaczęliśmy jeść doskonale przyrządzone spaghetti. Panowała między nami niezręczna cisza, której nie potrafiłam przerwać. To była doskonała okazja, żeby mu powiedzieć o moich uczuciach, ale stchórzyłam jak zawsze. Przemilczeliśmy cały posiłek. Zaczęło się już przejaśniać a my usiedliśmy na kanapie w milczeniu. Lepiej być nie może.

   - Leon, muszę ci o czymś powiedzieć – zaczęłam.

   - Ja tobie też – oznajmił, a mi zrobiło się ciepło na sercu. – Ale muszę wyjść – dokończył.

   - Gdzie? – wydukałam.

   - W okolicy jest budka telefoniczna. Poszedłbym wcześniej, ale nie chciałem zostawiać cię na długo samej – powiedział zakładając bluzę.

   - Pójdę z tobą – oznajmiłam szybko.

   - Lepiej zostań. Tu będziesz bezpieczna. – Nie sprzeciwiałam się i  ponownie usiadłam na kanapie. Usłyszałam trzask zamykanych drzwi, a przez okno dostrzegłam Leona przebiegającego na drugą stronę ulicy. Zostałam sama ze swoimi myślami. To nawet lepiej, bo muszę przemyśleć sobie wiele spraw. Muszę mu w końcu powiedzieć, bo już nie wytrzymuję bez niego. Leon jest całym moim światem.

   Usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko się podniosłam i pobiegłam do wiatrołapu. Nie wiedziałam kto to mógł być, kto w ogóle mógł wiedzieć że tu jesteśmy. A może to był tylko Leon? Otworzyłam drzwi, ale nikogo za nimi nie było. Rozejrzałam się i w oczy rzuciła mi się fioletowa koperta leżąca na wycieraczce. Zabrałam ją i weszłam z powrotem do środka. Nie chciałam jej otwierać, wiedziałam że jej zawartość może tylko mnie zranić.  Ze to może być tylko Tomas, który już wie gdzie jesteśmy. Dom wydawał się strasznie pusty i cichy. Włączyłam telewizor – nie chciałam teraz o tym myśleć. Skakałam po kanałach, ale na złość nie znalazłam niczego ciekawego. Jakiś horror, pełno reklam i meksykańska telenowela. Moje życie jest jak telenowela. Najpierw rozwalili mój związek, a później zostałam porwana. Niezły scenariusz… Na szczęście szybko pojawił się Leon i odciągnął mnie od ponurych myśli.

   - Co to? – spytał wskazując na leżącą na ławie kopertę.

   Pośpiesznie schowałam ją za siebie i powiedziałam:

   - Nic ważnego. – Chłopak spojrzał na mnie podejrzliwie ale nie powiedział już nic na ten temat.

   - Co chcesz oglądać? – spytał. Faktycznie, cały czas bezcelowo skakałam po kanałach. Oddałam mu pilota.

   - Nie wiem – odparłam, oglądając w rękach fioletową kopertę. Po chwili jednak odłożyłam ją ponownie na stół.

   - Horror?

   - Wolałabym komedię – powiedziałam. W sumie co mi da obejrzenie durnej komedii? Wszystkie są przewidywalne. Wątpię, że znajdzie coś ciekawego. Teraz chciałabym być w domu, z tatą, Ludmi, Pris, Olgą i Ramallo. Wiem, że Leon nie jest temu winien i że gdyby nie on już dawno by mnie tu nie było, ale jestem załamana i nie potrafię inaczej. Nie potrafię nie być zła, że wtedy zostawił mnie samą.

   - Okej – powiedział i wrzucił film do odtwarzacza. Oparłam się o Leona. No właśnie, jesteśmy znowu parą czy nie? Wszystko jest już wyjaśnione, ale i tak nie wiem co między nami jest. Chciałam mu powiedzieć, że go kocham, ale najwidoczniej nie było nam to dane. On nadal nie wie. Trochę szkoda, bo widać jak bardzo się stara a ja nie umiem powiedzieć nawet dwóch słów. Czy to takie trudne? Bardzo chcę do niego wrócić, ale przyjmę, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. No bo w sumie jaki jest sens we wracaniu do siebie, jeśli niedługo znowu ktoś nas rozdzieli. No i nawet nie wiem czy on też chce być znowu ze mną.

Leon

   Violetta zasnęła na filmie, w sumie nie dziwię się jej – to był bardzo długi dzień, a dziewczyna przez całą noc była zamknięta w domu Lary. Ona jest nienormalna. Zapłaci za to co zrobiła mojej księżniczce, to przez nią nie jesteśmy razem. Teraz Vilu się załamała, nie chce ze mną rozmawiać, jest smutna i zamknięta w sobie. Gdybym tylko mógł jej jakoś pomóc. Mamy już możliwość skontaktowania się z przyjaciółmi, ale mam wrażenie, że mamy jakiś podsłuch i jeśli tylko się stąd ruszymy to oni się tu pojawią i…

   Violetta obudziła się ze łzami w oczach i przez chwilę nie mogła wydusić z siebie słowa. Objąłem ją ramieniem i powiedziałem:

   - To był tylko sen – chociaż tak naprawdę i tak tkwiliśmy w jakimś koszmarze i nie mam pojęcia jak się z niego wydostać, jak sprawić żeby Viola znowu zaczęła się uśmiechać.

   - Ale oni po nas idą. I Diegoo… - powiedziała płacząc.

   Zapomniałem o nim. To przecież Hernandez poinformował mnie gdzie jest Violetta. To był plan, czy chciał ją ratować? Ale jeśli nie chce skrzywdzić mojej byłej dziewczyny, to skąd wiedział gdzie jest? Szatynka miała nieobecny wzrok, a jej spojrzenie było skierowane na fioletową kopertę, leżącą na stole. Postanowiłem spytać jeszcze raz, to musi być coś ważnego.

   - Co jest w tej kopercie?

   - Nie wiem – odpowiedziała szybko – Leżała na wycieraczce przed domem. I nie chcę jej otwierać.

   - Ale powinnaś – powiedziałem podając jej papier.

   - Lepiej ty otwórz. Ja się boję.

   Szybkim ruchem rozdarłem papier i  zobaczyłem zawartość koperty – dwa zdjęcia. Przedstawiały mnie i Larę, kiedy jeszcze byliśmy razem. Musiałem mieć dziwną minę, bo chwilę później Violetta stała obok mnie.

   - Violu, posłuchaj – zacząłem się tłumaczyć – Ona nic dla mnie nie znaczy...

   - Wierzę ci – oznajmiła drąc te zdjęcia – Ale… co właściwie jest między nami?

   - Kocham Cię – powiedziałem szybko, nie musiałem się zastanawiać. Wiem, że jedyną osobą z jaką chcę być jest Violetta.

   - Czy to znaczy, że… - zaczęła z nadzieją w głosie.

   - Chcesz do mnie wrócić?

   Violetta rzuciła mi się na szyję.

   - Oczywiście, że tak. Też Cię kocham.

   Ta chwila była piękna, gdybym tylko wtedy wiedział, że nie potrwa za długo…

Angeles

   Minęły trzy dni. Trzy najdłuższe dni mojego życia, a moja siostrzenica przepadła. Najgorsza jest świadomość, że nie mogę jej pomóc, nie mogę zacząć jej szukać. Przez potłuczenia spowodowane wypadkiem Olga nie chce mnie wypuścić z domu. Nikt nie rozumie jak bardzo mi zależy, żeby ją odnaleźć.

   - German, jesteś tam? – gadała Priscilla do telefonu – To już dwudziesta wiadomość jaką ci nagrywam, proszę wróć do domu. – zrezygnowana odłożyła komórkę i usiadła na kanapie ukrywając twarz w dłoniach. Siedziałyśmy w ciszy. Nie wiedziałam co powiedzieć, ta sytuacja była po prostu trudna.

   - Ty spróbuj, Angie – usłyszałam głos Pabla. Odwróciłam się i zauważyłam, że przez cały czas stał za nami. – Zadzwoń do niego – powiedział.

   Pris podniosła głowę i dodała:

   - Lepiej będzie jeśli to zrobisz. 

   Nie wiedziałam o czym mam mu powiedzieć. On zostawił tutaj własną córkę samą, właśnie wtedy kiedy to wszystko zaczęło się dziać. Miałam mętnik w głowie. Jeszcze parę dni temu chciałam o nim zapomnieć i być szczęśliwa z Pablo, ale znowu German zaczyna krążyć po mojej głowie. Chwyciłam komórkę, którą podała mi blondynka i wybrałam numer. Zamknęłam oczy wyobrażając sobie, że stoi przede mną i zaczęłam mówić.

   - Witaj German, tu Angie. Chciałam ci powiedzieć, że żyję. Wszyscy się martwimy, bo od czasu wyjazdu z nikim się nie skontaktowałeś. – wstrzymałam oddech i zamilkłam, ale po chwili zaczęłam mówić dalej - Chcę cię poinformować o jednym, Violi nie ma z nami i nie możemy jej odnaleźć. Wróć, proszę… - oddałam komórkę narzeczonej Germana i spojrzałam na Pablo. Nawet on był zmartwiony. Teraz zostaje już tylko nadzieja, że wróci. I że Violetta się odnajdzie – cała i zdrowa.

I tak kończy się rozdział 13. Miałam pogodzic Leonettę w 14 ale co tam. Nie mogłam się już ich doczekać. Strasznie się cieszę z tylu komentarzy pod poprzednim rozdziałem. To dla mnie naprawdę wiele znaczy. Kocham was!

 

Zapraszam do komentowania