Rozdział 13 cz. 1 - Chciał się mnie pozbyć?

Naty

   Od rana siedzę u Violetty. Wytłumaczyłam mamie całą historię, nie jest zła, że się wymknęłyśmy. Rozumie naszą sytuację i pozwoliła mi tu wrócić. Przez cały czas próbowałam pocieszyć Olgę, że wszystko będzie dobrze i Viola się znajdzie, ale sama w to nie wierzyłam. Maxi już parę razy próbował wyciągnąć mnie na spacer, ale nie chciałam się stąd ruszać. Może dostaniemy jakieś informacje o tym gdzie znajduje się Violetta. Niepokoi mnie jeszcze zniknięcie Leona i to, że moi przyjaciele ich tam nie odnaleźli. Mam przyjaciół dopiero od niedawna, a już spotykają nas takie akcje. Ale wierzę w to, że razem nam się uda. Przecież w grupie siła.

   - Natuś, jedziesz ze mną? – spytał Maxi, obejmując mnie ramieniem – Dzwoniła Ludmiła, mają jakiś ślad.

   - Yyy, jasne. – Szybko chwyciłam kurtkę i wybiegłam za swoim chłopakiem.

   - Spotkali Diego – powiedział wsiadając do samochodu. – Dostałem adres, gdzie mamy jechać. Ludmiła chciała załatwić jeszcze jedną sprawę.

   - Nie powinna tak ryzykować.

   - Nie martw się, jest przecież z Federico. – odpowiedział.

   - A gdzie pojechali? – spytałam nadal nie wiedząc, dlaczego mój chłopak wszystko ukrywa. To jest niebezpieczne i nie możemy sami zajmować się tą sprawą. A Ludmiła jest zagrożona, jako przyszła siostra Violetty i była dziewczyna Tomasa.

   - Szukać Heredii – powiedział z poważną miną. – A my musimy znaleźć Diego jak najszybciej.

   Po tych słowach przypomniałam sobie coś. Chciałam powiedzieć o tym Lu już dawno, ale nie było odpowiedniej okazji, a później zupełnie o tym zapomniałam. Jakieś dwa tygodnie temu słyszałam rozmowę Diego z Tomasem. Hernandez mu groził, mówił że zniszczy Vilu, a teraz ma nam pomóc? Coś tu nie gra. A jeśli to pułapka?

Violetta

   Leżenie i czekanie w końcu mi się znudziło, więc zeszłam po schodach na dół. Podeszłam do okna, ale było już ciemno i nie dało się nic zauważyć. A Leona nie było. Zniknął parę godzin temu. Weszłam do salonu i usiadłam na fotelu. Czekałam strasznie długo, ale mój chłopak przyjaciel nie pojawiał się. Byłam przerażona i nasłuchiwałam głuchą ciszę panującą wokół mnie. W pewnym momencie usłyszałam pukanie do drzwi, które kilkukrotnie się powtórzyło. Weszłam do przedpokoju i spojrzałam przez okienko w drzwiach, ale zauważyłam tylko ciemną postać zlewającą się z otoczenie. W końcu było już późno, zbliżała się trzecia nad ranem. Niepewnie przekręciłam zamek w drzwiach. To nie Leon. Leon ma klucze. Drzwi szybko się otworzyły, a za nimi stał…

   - Tomas! Co ty tu robisz?!? – krzyknęłam.

   - Przyjechałem po ciebie – powiedział z tym krzywym uśmiechem. Miałam tego dość. Czy on nie może mi dać w końcu spokoju? Zaraz zadzwonię na policję, chociaż Leon mi nie pozwolił.

   - Lepiej zniknij – powiedziałam zamykając drzwi, które zablokował.

   - I jestem tu, żeby ci przypomnieć o wyjeździe. Masz czas do jutra, więc lepiej zacznij się pakować.

   - Niby dlaczego uważasz, że to zrobię? – spytałam posyłając mu sztuczny uśmiech, co najwyraźniej go wkurzyło.

   - I tak nie masz po co zostać. Nie masz rodziny, przyjaciół… i nikt cię tu nie kocha.

   - No chyba ciebie – odgryzłam się. Wiem, że to tekst na poziomie podstawówki, ale teraz nic innego nie przychodziło mi do głowy. Chciałam, żeby w końcu sobie poszedł.

   - Jeszcze nie wiesz? To smutne – powiedział sarkastycznie, a ja miałam ochotę go udusić. – Twój Leoś od ciebie uciekł i całował się z Ludmiłą – powiedział wciskając mi zdjęcie do rąk. Niestety to nie był photoshop.

   - Wyjdź – powiedziałam załamana wypychając go za drzwi, które ponownie zablokował.

   - I pamiętaj, że jeszcze będziesz moja.

   Po tych słowach Heredia odwrócił się i odszedł. Wreszcie zostawił mnie samą, ale nie czułam się lepiej. Straciłam przyjaciółkę i chłopaka swojego życia. Nigdy mnie nie kochał, skoro się tak zachował. A ja nie mam co z sobą zrobić. Nie mam już sił, bo to porwanie poważnie mnie osłabiło i nie mogę już nic zrobić. A znajduję się w domu Verdasa. Nienawidzę go. Zachował się okropnie i nie mogę mu tego wybaczyć. Nigdy nie wybaczę im wszystkim. Wykorzystali mnie, a teraz chcą się mnie pozbyć, żeby przejąć moje pieniądze. Tak pewnie będzie z Priscillą i Ludmiłą - mają co chciały. Teraz zastanawiam się, czym sobie na to zasłużyłam. Zawsze byłam Violettą Castillo – pomocną dziewczyną, która nikogo nie chciała zranić, marzyła tylko o przyjaźni i prawdziwej miłości. I miałam to wszystko. A teraz dowiaduję się, że to tylko wcisk i że wszyscy grali przeciwko mnie, czekając na odpowiedni moment, który niedawno nadszedł. Teraz jestem bezsilna i zostałam sama, tak jak zaplanowali. Ale nie na długo. Jeśli uda mi się wrócić to zmienię się. Będę nową Violettą, która zemści się za to jak mnie potraktowano. Przekręciłam kluczyk w drzwiach, co i tak nie dało mi poczucia bezpieczeństwa, ale przynajmniej trochę chroniło mnie przed powrotem Tomasa. Niestety nie mogę tu zostać. W miarę możliwości muszę stąd uciekać. Teraz już wiem, czemu Leon nie pozwalał mi dzwonić na policję. Chciał mieć czas na ucieczkę. Zupełnie się tego po nim nie spodziewałam. Nie zastanawiając się zbyt długo poszłam spać, bo nie miałam nic innego do roboty. Muszę się pogodzić z tym, że do domu nie wrócę, a teraz wyjść nie mogę, bo Heredia może tam na mnie czekać. Dopóki jest taka możliwość będę się tu ukrywać. Byłam załamana tymi wszystkimi wydarzeniami i nie czułam się tu bezpiecznie, ale zasnęłam szybko z wykończenia.

Przez te okropne uczucie poczucie głodu obudziłam się w środku nocy. Ale nie mogłam nic na to poradzić. Rano sprawdzę szafki w kuchni, może coś tam znajdę , a na razie nie mam nawet siły by się podnieść. Zostałam tu sama i ledwie żywa, a Leon po prostu uciekł. Nie wiem po co mi pomagał, skora teraz i tak na nic się to nie przyda. Gdybym tam została policja na pewno by mnie odnalazła. A może Lara mówiła prawdę i to jego plan? Zgrywał takiego wspaniałego, a na serio też chciał mnie się pozbyć? Nie wierzę, że mógłby to zrobić. Teraz zdałam sobie sprawę, że nie jestem tu sama. Obok mnie ktoś leżał i to na pewno był Tomas. Byłam przerażona i nie wiedziałam jak zareagować. W głowie miałam zupełny mętnik , a musiałam szybko zacząć działać. Nie mam siły, nie ucieknę, nie schowam się i nie mam dokąd pójść. Nie pozostało mi nic, po prostu odsunęłam się z krzykiem i chciałam dobiec do drzwi, ale zachwiałam się. Byłam sparaliżowana i bałam się poruszyć. To chyba koniec… Zrobiło mi się ciemno przed oczami i już ledwo stałam na nogach.

   - Violetta, spokojnie – ten głos , te proste słowa… automatycznie mnie uspokoiły. Znałam ten głos, tyle razy słyszałam wypowiedziane przez niego: Kocham cię. Ten głos mógł należeć tylko do Leona. Momentalnie zrobiło mi się ciepło na sercu. To był tylko okropny koszmar, a on mnie nie zostawił. Wrócił. Teraz nie wiem jak mogłam tak myśleć. Leon nigdy nie zrobiłby mi czegoś takiego, tak samo jak Ludmiła. Ale w takim razie co miał znaczyć ten sen?

   Przytuliłam się do niego i znowu poczułam to bezpieczeństwo i to uczucie, że w jego ramionach mogłabym spędzić całe życie. Dlaczego nas to spotyka? Dlaczego ostatnio tak się zachowałam i nie wykorzystałam tej szansy, która mogła być ostatnią? Płakałam. Ale nie przez naszą słabą sytuację, mój sen lub to wyczerpanie. Najbardziej cierpiałam, bo nie jesteśmy już razem.

   - To tylko sen – wyszeptał. Wcale mi tego nie ułatwiał. Gdyby tylko wiedział o moich uczuciach… Ogarnęłam łzy i spojrzałam w jego szmaragdowe oczy. Było w nich widać troskę. Nie chciałam go martwić.

   - Yyy Leon – zaczęłam nie wiedząc co mówić dalej. Chciałabym wykrzyczeć na całe gardło, że go kocham, ale to skomplikowane. Coś mnie blokuje i nie mogę powiedzieć ani jednego słowa, chociaż tak bardzo chcę.

   - Przepraszam – powiedział odsuwając się ode mnie. Nie zrozumiał. Gdyby tylko wiedział, że moje serce bije tylko dla niego. – Ja nie powinienem… Wybacz – tłumaczył się Leon. Gdybym tylko mogła mu powiedzieć… Szkoda, że nie potrafię. – To ja pójdę.

   - Proszę, zostań – wyjąkałam.

 

Mam dostęp do internetu, dlatego oddaję rozdział 13 w wasze ręce. Czekam na opinie, bo chcę wiedzieć, czy to ma jakiś sens. Ostatnio wyświetlenia gwałtownie spadły dlatego proszę, mówcie co jest nie tak. Dzisiaj notka będzie dosyć krótka, bo jestem zajęta rysowaniem Diego na akcję organizowaną przez Violetta Polska. 
Pozdrawiam <3