Rozdział 10 - Może być jeszcze gorzej?

 Rozdział dedykuję Lagusiakowi i mojej siostrzyczce Julii

Francesca

- A więc trzymają ich na przedmieściach? – spytałam. Było już popołudnie, a my nie mogliśmy się dogadać. Policja już ich szuka, ale nie możemy zostawić tak tej sprawy. Przez całą noc kłóciliśmy się co w tej sytuacji zrobić, ale do niczego nie doszliśmy.

- Nie, 20 kilometrów za nim – powiedział Federico.

- Nie możemy namierzyć Violi – krzyknęła Ludmiła nerwowo grzebiąc w telefonie.

- To sprawdź, gdzie jest Cami – wrzasnął Maxi.

- Chodźcie już do tego samochodu – krzyczał zniecierpliwiony Marco.

Faktycznie, zaczęliśmy się dziwnie zachowywać. Od paru godzin tylko się kłócimy i nawzajem na siebie wrzeszczymy. Kłócimy się praktycznie o wszystko. Naty i Lena musiały już iść, a Leon jakąś godzinę temu tak się wkurzył, że pożyczył motor od Maxiego i odjechał. No ale czego można się spodziewać po bandzie niewyspanych nastolatków? Chyba tylko Fede trzymał się jeszcze na nogach.

- Znalazłam telefon Camili. Mam już dokładny adres – powiedziała Ludmiła przekazując telefon Federico i dodała – Zadzwoń na policję.

Chłopak posłusznie wybrał numer, po czym wszyscy weszliśmy do samochodu mojego chłopaka i ruszyliśmy.

Leon

- Możemy rozpocząć poszukiwania dopiero 24 godziny po rzekomym zaginięciu – oznajmił policjant – Przykro mi, takie są procedury.

Wyszedłem z komisariatu. Miałem już tego dosyć. Nikt nie  chce mi pomóc w poszukiwaniach. Jestem pewien, że Vilu nic nie jest. Ona na
pewno  czeka, aż ją odnajdę. Najgorsze jest to, że nie wiem jak jej pomóc i nie mam zielonego pojęcia jak ją odnaleźć. Świat jest ogromny. W domu Violetty jest hałas, wszyscy tylko biegają nerwowo po domu, nie mając nawet pomysłu jak ich stamtąd zabrać. Nikt nawet nie wie kto za tym stoi. Kiedy przybiegł Broduey zrobiło się jeszcze gorzej. Nie potrafił nic powiedzieć. Załamał się, bo nie uratował Camili. Sam nie rozumiem, czemu im  nie pomógł. Mógł przecież zapamiętać numery pojazdu, w porę zadzwoni na policję lub po prostu im pomóc. Jade nie jest przecież silna. Ciekawi mnie czemu jego oszczędzili. Po co im jest Cami i Andres? Ale teraz nie ma już się nad czym zastanawiać. Jest już za późno. Zabrali gdzieś moją kruszynkę, a ja nie mogę jej uratować. Sam jej nie odnajdę. A do tego ona cały czas nie wie o moich uczuciach. Nie mogę zapomnieć o tym co powiedziała mi w szpitalu. Violetta cały czas mnie kocha, pomimo tego, że z nią zerwałem przez Tomasa. I to był mój największy błąd. Gdyby nie to, Violetta pewnie siedziałaby teraz obok mnie i oglądalibyśmy razem jakiś nudny film. Ale ja musiałem to zepsuć. Nie wiem czemu jej wtedy nie zaufałem. Nagle poczułem, że na kogoś wpadam. Diego. Tylko jego jeszcze brakowało. Ruszyłem przed siebie mówiąc na odchodnym:

 - Patrz, jak łazisz – brunet zupełnie to zignorował. Aż dziwne, że się nie odszczekał, ale w tej chwili mam to gdzieś. Są ważniejsze sprawy.

- Czekaj – krzyknął.

- Czego?!? – zatrzymałem się wkurzony. Nie mam teraz ochoty wysłuchiwać jego wielkiego ego i tekstów typu: „Violetta będzie moja”, to się już robi nudne.

- Jedź do Lary – powiedział poważnie.

- Niby po co?

- Ona wie, gdzie jest Violetta. Uwierz, jestem po waszej stronie. – powiedział Diego błagającym tonem. Ten jego plan coś nie działa. Ja na pewno się na to nie nabiorę.

- Wątpię – rzuciłem podchodząc do motoru.

- Musisz jej pomóc – krzyknął – Zanim będzie za późno. Nie możesz zrozumieć, że mówię prawdę?!?

      - To czemu ty tam nie pojedziesz? – odpowiedziałem. Mina Hernandeza szybko się zmieniła.

     - To nie takie proste – powiedział cicho i odszedł. Nie wiedziałem co teraz zrobić. To raczej pułapka. Diego na pewno nie próbowałby nam pomóc. To jasne, że znienawidził Violettę, po tym jak nie chciała mu wybaczyć tego planu, a zaprzyjaźniła się z Ludmiłą. Cały czas jej to wypomina i nie dociera do niego, że mamy powody, żeby się do niego nie odzywać. Ale pomysł z odwiedzeniem Lary nie jest taki zły. Od kiedy się rozstaliśmy zachowywała się dość dziwnie. Podobno ostatnio wyrzucili ją z toru. Pamiętam jak przy naszym ostatnim spotkaniu powiedziała, że oboje z Violettą jeszcze pożałujemy. Może maczała w tym palce? Wszedłem na motor Maxiego (mój jest zupełnie zniszczony po tym wypadku) i skierowałem się w stronę domu mojej byłej. Mieszkała poza BA. Nigdy nie lubiła hałasu miasta, a z stamtąd miała blisko do toru motocrossowego na przedmieściach. Droga zajęła mi ponad pół godziny, ale w końcu dotarłem. Zapukałem cicho do drzwi. Otworzył jakiś facet w średnim wieku.

   -  Jesteś dostawcą pizzy? – spytał.

   - Nie – powiedziałem zdezorientowany. Chyba pomyliłem adres.

   - A masz przy sobie jakieś kanapki? Lara znowu zapomniała kupić…

   No dobra, dziwny ten gościu… Ale chwilka… to nie jest brat byłej narzeczonej pana Germana? Chyba Diego miał rację.

   - Matias! Zostaw nas samych!

   To wkurzyło mnie najbardziej. Mogłem przewidzieć, że to wszystko jego wina. Przede mną stał uśmiechnięty od ucha do ucha Heredia. Miałem ochotę wbić pieść w jego twarz, żeby ten uśmieszek mu zeszedł, ale dla Violetty powstrzymałem się.

 Violetta

 

Jakieś pół godziny temu przyprowadzili mnie do oddzielnego pokoju. Coraz mniej mi się to podobało. Możliwe, że oni zostali już wypuszczeni a ja zostałam tutaj sama. W sumie to chodziło im tylko o mnie. Cieszę się, że moi bliscy są już bezpieczni. Wyjadę jeśli tego chcą. Żeby dali już spokój Leonowi. Przez nich jest teraz w szpitalu.

- Już czas wyjaśnić ci parę spraw – powiedziała Lara wchodząc do pokoju. Na pewno był jej. Było tu dość przerażająco. Na ciemnych ścianach obok pucharów motocrossowych było pełno zdjęć Leona. Całe ściany naszych wspólnych fotek, na których byłam poskreślana lub po prostu wycięta.

- To naprawdę jest konieczne? – spytałam pokazując na ręce związane grubym sznurem.

- Jade chce mieć pewność, że nie uciekniesz – odparła – Zostałam w to wplątana. Nie wiedziałam, że ma się coś stać twojemu tacie, nie chcę mieć go na sumieniu. – mówiąc to pierwszy raz wydawała mi się  taka… ludzka. – Możesz go uratować, tylko dobrowolnie oddając pieniądze Jade. Zrozum, że chcę ci pomóc i nie ma innej opcji.

Rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Dziewczyna spojrzała na ekran telefonu po czym szeroko się uśmiechnęła.

- Powinnaś poznać osobę, która wymyśliła ten plan – ciągnęła dziwnym głosem, szczerząc się coraz bardziej. Wróciła stara Lara. – I mam nadzieję, że to nie złamie ci serduszka.

Dziewczyna wstała z krzesła i otworzyła drzwi zza których wyszedł Leon.

- Violetta?

W tej chwili zawalił się mój cały świat. Jak mogłam dać się tak oszukać?!? Dlaczego on mi to zrobił? Jak mogłam mu zaufać? Kochałam go a on spiskował przeciwko mnie. Ale chwila… Leon i Tomas mieliby współpracować? Coś tu nie gra… Nawet nie wiedziałam, że może być jeszcze gorzej. Lara zaczęła się pochylac w jego stronę. Ona ma zamiar go pocałować…?

Ciąg dalszy nastąpi

 Yeeey! Udało się!!! Cały dzień siedzenia przy kompie i pisania, ale w końcu stworzyłam rozdział. Jest jaki jest (wiem, że strasznie krótki) ale udało się! Po pierwsze chciałabym was zaprosic na bloga Laguny. Ma wielki talent i bardzo się stara, ale komentarze spadają. Wejdźcie http://mi-historia-mi-mundo.blogspot.com/ i zobaczcie, że ten blog jest wyjątkowy. Dodajmy jej motywacji.

A po drugie chcę wam bardzo podziękować.  Zależało mi, żeby jak najszybciej dodać posta bo w tym tygodniu przekroczyliście liczbę 100 komentarzy i 2000 wyświetleń. To dla mnie wielki sukces. Dziękuję, że jesteście, czytacie, komentujecie.