Rozdział 5 + informacja

 Rozdział dedykuję LilDevil. Dziękuję za tak miły komentarz

Violetta

   Obudziłam się na kanapie w salonie i rozejrzałam się po pokoju. Na podłodze leżała Fran, a Ludmiła cały czas spała na fotelu. Nigdzie nie było Leona. Podniosłam się z kanapy i poszłam do kuchni, gdzie była reszta moich przyjaciół.

   - Ooo! Naleśniki! Olgita się postarała – powiedziałam z uśmiechem siadając przy stole. Camila i Leon już kończyli swoje śniadanie, a zaspany Federico tylko smutno gapił się w talerz. Po chwili do pomieszczenia wbiegł Ramallo z poważną miną.

   - Angie miała wypadek samochodowy – oznajmił przyjaciel rodziny – Kierowca nie przeżył, a Angie… Nie znaleziono jej ciała. Ale to niemożliwe, żeby przeżyła. Oba pojazdy są doszczętnie zniszczone. Policja jej szuka, ale to już nic nie zmieni – powiedział Ramallo. Wychodząc zatrzymał się w drzwiach i dodał – Przykro mi.

   Momentalnie całe życie stanęło mi przed oczami. Angie była najlepszą ciocią jaką mogłam mieć, a jej już z nami nie ma. Odeszła do mojej mamy. Nie mogłam zapanować nad łzami. Ale teraz to nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Dzięki niej zrozumiałam, że muzyka to moja pasja, pomagała mi ją ukrywać przed tatą, była najlepszą nauczycielką śpiewu i guwernantką, pomagała mi ze wszystkimi problemami i kłamała tylko po to, żeby mogła być przy mnie. I do tego tak bardzo przypominała mi moją mamę… Czułam się z tym okropnie. To uczucia nie do opisania, kiedy bliskiej osoby już z nami nie ma.

   Usłyszałam głośny huk. Przerażona szybko się odwróciłam i zobaczyłam Leona trzymającego na rękach nieprzytomną Camilę.

Camila

   - Cami! Cami! Wszystko dobrze? – mówiła Fran. – W końcu się obudziłaś.

   Nawet nie wiem jak znalazłam się w szpitalu. Pamiętam tylko, że jedliśmy śniadanie u Violi i wtedy Ramallo powiedział, że Angie… To chyba jakiś zły sen, a zaraz obudzę się w domu i wszystko będzie dobrze… Rozejrzałam się po białej sali. W kącie siedziała blada Violetta. Musi to przeżywać gorzej niż ja, w końcu to jej ciocia. Chciałam jej coś powiedzieć, pocieszyć ją, ale sama nie umiałam. Wszyscy myślą, że jestem twarda, ale tak naprawdę jestem wrażliwa i bardzo przejmuje mnie los innych osób, pewnie dlatego znowu zemdlałam  – Czas odwiedzin się kończy, a ja obiecałam rodzicom, że polecę z nimi do Włoszech – powiedziała Francesca – Widzimy się niedługo, ciao.

   Viola skierowała się do drzwi, próbując uśmiechnąć się na pożegnanie. Odwzajemniłam uśmiech, żeby bardziej nie dołować Violetty. Po wyjściu przyjaciółek leżałam tu jeszcze chwilę patrząc na idealnie biały sufit, kiedy usłyszałam odgłos klamki do drzwi. Odwróciłam głowę. Ubrana na biało blondynka usiadła na krzesło. Na jej rękach znajdowało się kilka owiniętych bandażami ran. Po chwili poznałam w niej ANGIE!

   - Cami… - zaczęła nauczycielka. Więcej już nic nie słyszałam. Wszystko znowu stało się ciemne.

Violetta

   Wróciłam do domu. Smutny tata grał na pianinie. Usiadłam obok i zaczęłam śpiewać „Algo Se enciende”. Chwilę później dołączyła do nas Priscilla – matka Ludmiły i narzeczona mojego ojca. Tata przestał grac. Patrzył chwilę na Pris, a potem na mnie. Najwidoczniej chciał coś powiedzieć, ale się bał. Cisza trwała dłuższą chwilę, chwilę w której nie mogłam przestać myślec o odejściu Angie.

   - To chyba dobra okazja, żeby wam o tym powiedzieć – zaczął – Postanowiłem wyjechać, żeby odpocząć i poukładać sobie wszystkie myśli.

   - Na jak długo? – spytała Priscilla

   - Około 2 miesięcy… To dla mnie trudne…

   Mój świat zaczął się sypać. Straciłam już mamę i ciocię, a babcia zaginęła gdzieś w wielkim świecie i nie mogę się z nią skontaktować. A teraz tata chciał mnie tu zostawić samą. Zupełnie samą! Teraz mam już tylko Leona. Szybko wybiegłam z domu licząc na to, że spotkam go w studiu. Nie myliłam się. Komponował coś w sali muzycznej. Weszłam do pomieszczenia z łzami w oczach.

   - Nie uwierzysz co… - umilkłam, bo chłopak był bardzo poważny – Coś się stało?

   - Tak – odpowiedział włączając swój laptop i kładąc go na keyboardzie – Stało się to.

   Na ekranie komputera zobaczyłam siebie całującą Tomasa w deszczu przed studiem. Ale kto to mógł sfilmować? I jeszcze pokazać Leonowi akurat teraz! To nie mógł być Tomas, on wtedy jeszcze taki nie był.

   - Leon… mogę ci to wytłumaczyć – wyjąkałam – To było dawno, jeszcze przed jego wyjazdem do Hiszpanii i…

   - I co? I byliśmy wtedy razem? Nie obchodzi mnie dlaczego to zrobiłaś.

   Nastało długie milczenie. Nie widziałam co teraz powiedzieć. Nie rozumiałam już niczego. Dlaczego to wszystko dzieje się właśnie teraz? Nigdy wcześniej nie widziałam Leona tak rozgniewanego i tak zranionego. To było dawno, a ja wtedy… Wtedy czułam coś do Tomasa. Ale to już minęło. Oboje się zmieniliśmy, a ja czuję coś silniejszego do Leona i nigdy nie chcę już być z Tomasem. Dlaczego on nie może tego zrozumieć. Leon wyglądał jakby miał się rozpłakać i to najbardziej złamało mi serce.

   - Leon, ja…

   - Nie Violetto, nic nie mów.  Z nami koniec. – powiedział patrząc na mnie ze smutkiem po czym wyszedł z sali. Tak po prostu mnie opuścił, właśnie wtedy kiedy najbardziej go potrzebowałam. Nie mam już nikogo. Momentalnie cały mój świat się zawalił. Co ja mam teraz zrobić? 

Po pierwsze przepraszam Cię Lil, że dedykuję ci coś takiego. Nie miałam czasu i weny, ale zależało mi, żeby dodać nowy rozdział, bo ostatnio było tu wiele wyświetleń, za co bardzo dziękuję. Kocham Was <3 

I można powiedzieć, że tu moja wena się kończy. Może macie jakieś pomysły na dalszą akcję? Nie wiem kiedy dodam next, bo mam blokadę. Umiem pisać tylko w weekendy - cóż, takie życie. No i nie mam nawet czasu na naukę bo właśnie wróciłam z tańca. Ale obiecuję, że kiedy moja wena się obudzi wrócę tu. Może całkiem niedługo...